Στο τοπίο σου

Θέλω να μπω στο τοπίο σου.
Να κλοτσήσω τις πέτρες που κλότσησες μικρός.
Να σε φωνάξω με το σφύριγμα των φίλων σου.
Να κοιτάξω το φεγγάρι καθώς θα βγαίνει
πίσω απ΄τη στέγη του σπιτιού σου.
Να κλέψω ροδάκινα από ένα γειτονικό περβόλι.
(Αλήθεια, έκλεβες ροδάκινα σαν ήσουνα παιδί;)
Θέλω να δω τα ίδια παράθυρα
να κλείνουν πίσω από τους ίδιους απρόσιτους
ανθρώπους.
Να καθίσω στο κατώφλι όπου καθόσουνα
το βράδυ αργά
και τραγουδούσες.
Να σταθώ στη γωνιά
όπου φίλησες την πρώτη σου αγάπη.
(Να΄χε γαλάζια μάτια τάχα ή καστανά;)
Θέλω να τρέξω τον ανήφορο του παιχνιδιού σου
γελώντας.
Και να ΄ρθες ξαφνικά.
Και να με δεις δεμένη με τις γραμμές σου.
Βαμμένη από τον ήλιο σου.
Με την μυρωδιά των λουλουδιών σου.
Ανάμεσα στις πέτρες και στις αναμνήσεις σου.
Και να με κλείσεις στο τοπίο σου για πάντα.
Λεία Χατζοπούλου Καραβία
(Σ. Σ: Το ποίημα γράφτηκε στα μέσα της 10ετίας του ΄50)