ΔΕΝ

Δεν τελειώνει η ζωή επειδή μια νύχτα δεν λάμπει το φεγγάρι.
Δεν σβήνει το χαμόγελο επειδή για λίγο κάπου κρύφτηκε η χαρά.

Στο τοπίο σου

Θέλω να μπω στο τοπίο σου.
Να κλοτσήσω τις πέτρες που κλότσησες μικρός.
Να σε φωνάξω με το σφύριγμα των φίλων σου.
Να κοιτάξω το φεγγάρι καθώς θα βγαίνει
πίσω απ΄τη στέγη του σπιτιού σου.
Να κλέψω ροδάκινα από ένα γειτονικό περβόλι.
(Αλήθεια, έκλεβες ροδάκινα σαν ήσουνα παιδί;)
Θέλω να δω τα ίδια παράθυρα
να κλείνουν πίσω από τους ίδιους απρόσιτους
ανθρώπους.
Να καθίσω στο κατώφλι όπου καθόσουνα
το βράδυ αργά
και τραγουδούσες.
Να σταθώ στη γωνιά
όπου φίλησες την πρώτη σου αγάπη.
(Να΄χε γαλάζια μάτια τάχα ή καστανά;)
Θέλω να τρέξω τον ανήφορο του παιχνιδιού σου
γελώντας.
Και να ΄ρθες ξαφνικά.
Και να με δεις δεμένη με τις γραμμές σου.
Βαμμένη από τον ήλιο σου.
Με την μυρωδιά των λουλουδιών σου.
Ανάμεσα στις πέτρες και στις αναμνήσεις σου.
Και να με κλείσεις στο τοπίο σου για πάντα.
Λεία Χατζοπούλου Καραβία
(Σ. Σ: Το ποίημα γράφτηκε στα μέσα της 10ετίας του ΄50)

Όποιος...

Όποιος ποτέ δεν πόνεσε, έζησε μισή ζωή.

Όποιος δεν έσφαλλε, ποτέ δεν έψαξε ή δεν πάλαιψε.

Όποιος ποτέ δεν έκλαψε, δεν ξέρει να γελάσει.

Κι όποιος ποτέ δεν αμφέβαλλε, δεν έχει σκεφτεί.

Η ευτυχία

Η ευτυχία ανοίγει την πόρτα στην πλάνη.
Γκαίτε

Χωρίς λόγια στην αγάπη

Μα τον Δία!
Τι χρειάζονται λόγια στην αγάπη;
Νικηφόρος Βρεττάκος